Τα Κινέζικα και συγκεκριμένα η γλώσσα στην οποία αναφερόμαστε ως Standard Chinese – ή Μανδαρινική, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται – είναι, με στοιχεία του 2007, μητρική γλώσσα για το 14,1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Το ποσοστό αυτό την κατατάσσει πρώτη στο σχετικό κατάλογο, με το ποσοστό της να είναι σχεδόν τριπλάσιο από τη δεύτερη ή την τρίτη γλώσσα, που είναι τα Ισπανικά (5,85%) και τα Αγγλικά (5,52%) αντίστοιχα. Είναι η επίσημη γλώσσα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας αλλά και της Δημοκρατίας της Κίνας (Ταϊβάν).

 

Τα Κινέζικα ανήκουν στη Σινοθιβετιανή οικογένεια γλωσσών, είναι δηλαδή, όπως όλες οι αδερφές της, μια γλώσσα ‘απομονωτική’. Το βασικό χαρακτηριστικό μιας απομονωτικής γλώσσας είναι ότι οι λέξεις της δεν παρουσιάζουν μορφολογική διαφοροποίηση. Με άλλα λόγια, οι λέξεις δεν αλλάζουν, όπως στις κλιτές γλώσσες όπως η δική μας. Τα ουσιαστικά και τα επίθετα δεν έχουν γένη, δεν έχουν πληθυντικό ούτε πτώσεις. Τα ρήματα δεν έχουν πρόσωπα, δεν έχουν εγκλίσεις ούτε χρόνους. ‘Μα, πώς μιλάνε;;;’, θα ρωτήσει κάποιος. ‘Αλλιώς’, είναι η απάντηση: η γλώσσα τους είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας. Κι όχι μόνο η γλώσσα καθαυτή αλλά και η γραφή της, μια και οι Κινέζοι δε χρησιμοποιούν κάποιο είδος αλφαβήτου για να γράψουν.

 

Τα Κινέζικα δεν είναι – για ‘μας τους Ευρωπαίους – εύκολη γλώσσα. Δεν είναι όμως ούτε τρομερά δύσκολη, όπως πιστεύουν πολλοί. Γι’ αυτόν που θ’ αποφασίσει ν’ ασχοληθεί μαζί τους, ισχύει ό,τι και για οποιαδήποτε άλλη γλώσσα: Συστηματική προσπάθεια.